هوموسیستینوری یک اختلال ارثی اتوزومال مغلوب در متابولیسم اسید آمینه متیونین است. هوموسیستینوری شامل گروهی از خطاهای مادرزادی متابولیسم است که با افزایش سطح هوموسیستئین در سرم و ادرار مشخص می‌شود. هوموسیستینوری به عنوان یک بیماری چند سیستمی بروز می‌کند که بافت همبند، سیستم قلبی عروقی و سیستم عصبی مرکزی را درگیر می‌کند.

هوموسیستینوری کلاسیک

هوموسیستینوری کلاسیک ناشی از جهش در ژن سیستاتیونین بتا-سنتاز (cystathionine beta-synthase) در کروموزوم 21q22.3 است که منجر به کمبود آنزیم سیستاتیونین بتا-سنتاز می‌شود. هوموسیستئین اضافی به متیونین بازمتیل‌دار (remethylated) می‌شود که همراه با متابولیت‌هایش برای سیستم عصبی سمی است. با مداخله زودهنگام در بیمارانی که به ویتامین B6 (پیریدوکسین) پاسخ می‌دهند، طول عمر طبیعی ممکن است رخ دهد. در غیر این صورت، طول عمر به علت عوارض ترومبوآمبولیک کاهش می‌یابد (حدود 25%-50% تا سن 30 سالگی).

انواع دیگر هوموسیستینوری

انواع دیگر هوموسیستینوری ممکن است به علت نقص در آنزیم متیونین سنتاز (methionine synthase) یا متیونین سنتاز ردوکتاز (methionine synthase reductase) و نقص در متابولیسم ویتامین B12 (سیانوکوبالامین) باشد. این بیماران در غربالگری نوزادان با افزایش سطح متیونین مواجه نمی‌شوند. با این حال، تظاهرات بالینی مشابه با هوموسیستینوری کلاسیک است.

شیوع و اپیدمیولوژی

هوموسیستینوری نسبتاً نادر است (حدود 1:300,000 در سطح جهان) و شیوع بیشتری در ایرلند دارد. این بیماری در مردان بیشتر از زنان رخ می‌دهد.